Historia szkolnictwa w Dąbrówce Warszawskiej sięga okresu międzywojennego. Od 1922 roku istniała jednoklasowa Publiczna Szkoła Powszechna. Już w roku 1926 z inicjatywy mieszkańców, którzy domagali się oświaty dla swoich dzieci, zostały zorganizowane pierwsze zajęcia w trzyklasowej szkole. Do 1939 pierwszym kierownikiem był Pan Stanisław Kerber. Uczniowie, którzy ukończyli trzy klasy w Dąbrówce Warszawskiej, mogli kontynuować naukę w Rudzie Wielkiej. Trudności były ogromne: brak podręczników, zeszytów, pomocy szkolnych, a przede wszystkim brak budynku szkolnego. Na początku zajęcia odbywały się w prywatnym mieszkaniu Pana Jana Wojciechowskiego. Po kilku latach mieszkańcy Dąbrówki Warszawskiej wybudowali wspólnie drewniany budynek szkolny, w którym mieściły się: jedna izba lekcyjna i mieszkanie dla nauczyciela.

                                    

    Lata okupacji przerwały edukację dzieci do 1945 r. Po wojnie w Dąbrówce Warszawskiej została zorganizowana czteroklasowa Publiczna Szkoła Powszechna, której kierownikiem była Pani Halina Aleksandrowicz. Od roku 1952 szkoła funkcjonowała jako sześcioklasowa, a od 1958 roku jako ośmioklasowa, której kierownikiem był Ryszard Wiśniewski do 1965 roku. Lekcje odbywały się w mieszkaniach prywatnych, które wynajmowali mieszkańcy wsi. Byli to: Pan Feliks Stępień, Pan Feliks Kopycki, Pani Celina Kwiatkowska. Warunki pracy w „starej” szkole były bardzo trudne, uczniowie musieli przechodzić na lekcje do sal, które użyczali różni gospodarze, niejednokrotnie położonych w odległości kilkuset metrów. Nie było sanitariatów. Najgorzej było zimą.

   W 1965 r. na kierownika szkoły został mianowany Pan Gustaw Piotrowski. Ponieważ znacząco zwiększała się liczba uczniów należało pomyśleć o nowym budynku szkolnym.

                                   

   W 1967 r. przy gorliwym zaangażowaniu kierownika szkoły, który potrafił zmobilizować mieszkańców, rozpoczęto budowę nowej szkoły. Organizowane były różne czyny społeczne, w których uczestniczyli mieszkańcy Dąbrówki Warszawskiej, Maliszewa oraz nauczyciele. Mieszkańcy tych wsi nie szczędzili oprócz pracy środków pieniężnych, bez których prace inwestycyjne nie poszłyby w takim tempie. Wielkie wsparcie finansowe szkoła otrzymywała również od Zakładów Wyrobów Azbestowo Cementowych w Wierzbicy. Za otrzymane pieniądze zakupywano pomoce, książki, dywany, telewizory. Uczniowie w podzięce dawali występy artystyczne dla pracowników. Warunki w nowej szkole były bardzo dobre: piętrowy budynek z siedmioma klasami lekcyjnymi, małą salą gimnastyczną, centralnym ogrzewaniem, łazienkami i boiskiem szkolnym. W przygotowaniach do otwarcia szkoły od rana do wieczora z bardzo dużym zapałem pomagali rodzice uczniów. Matki myły okna, czyściły, pastowały iły podłogi. Ojcowie ustawiali meble, a nauczycielki z uczniami dekorowały i stroiły sale i korytarze. Z dnia na dzień nowa szkoła prezentowała się coraz wspanialej. Wielkie zaangażowanie ludzi i władz oświatowych spowodowało, że otwarcie szkoły odbyło się 29 września 1968 r. Uczniowie w galowych strojach dali pierwszy występ artystyczny. Do nowej szkoły zaczęli uczęszczać uczniowie Dąbrówki Warszawskiej, Maliszewa i Wierzbicy Kolonii.

                                   

   Gustaw Piotrowski - kierownik szkoły, Aleksandra Dujka - nauczycielka, Janina Kosmala - nauczycielka, Halina Magiera - nauczycielka, Barbara Trojan - nauczycielka, Leokadia  Figarska - nauczycielka, Krystyna Kowalczyk - nauczycielka, od stycznia 1971 roku do grona pedagogicznego dołączyła nauczycielka Ewa Piotrowska.
   W szkole, do roku 1990 działały drużyny zuchowe i harcerskie pod opieką Janiny Kruk, Barbary Siudy, Agaty Sienkiewicz, Justyny Duralskiej, Leokadii Nowak, Justyny Golińskiej. Uczniowie należeli do organizacji: Polskiego Czerwonego Krzyża, Szkolnej Kasy Oszczędności, Towarzystwa Przyjaźni Polsko Radzieckiej. Chór prowadzony przez Ewę Piotrowską, później przez Aldonę Dzik uświetniał akademie szkolne. Rok 1991 związany był ze zmianami kadrowymi w naszej placówce. Na stanowisko dyrektora Rada Pedagogiczna wybrała z własnego grona nauczycielskiego Pana Janusza Kowalczyka. Dzięki wsparciu finansowemu i materialnemu zakładu opiekuńczego ZWAC – Zakład Wyrobów Azbestowo-Cementowych w Wierzbicy i zaangażowaniu Rodziców wykonano szereg modernizacji budynku szkolnego, które pozwoliły na poprawę warunków nauki i pracy. W następnych latach po przejęciu placówek oświatowych przez „Samorząd Gminy” i wsparcie środowiska lokalnego przeprowadzono remont kapitalny szkoły, który przyczynił się do poprawy warunków pracy organizacyjnej i dydaktycznej w szkole. Reforma oświaty wpłynęła na zmianę struktury szkoły podstawowej z 8-miu do 6-ciu klas, ale nie miała wpływu na życie „Społeczności szkolnej”. Aby podnosić poziom nauczania dyrektor, nauczyciele, rodzice mobilizowali wszystkie siły dla wzbogacania bazy dydaktycznej w środki i pomoce naukowe. Dziś szkoła posiada sprzęt audiowizualny i nagłaśniający. Oszczędności środków budżetowych szkoły w ubiegłych latach i wsparcie finansowe Komitetu Rodzicielskiego pozwoliło utworzy pracownię komputerową /8 komputerów/, a zaangażowanie w roku szkolnym 2007/2008 wszystkich uczniów w konkurs ekologiczny RADKOMU „Nie daj się zapuszkować” dało efekt w formie nagrody (komputera) za zwycięstwo.

                                   

  Wielu absolwentów naszej szkoły jest dzisiaj pracownikami naukowymi, oficerami Wojska Polskiego, lekarzami, nauczycielami i cenionymi fachowcami w innych dziedzinach życia gospodarczego i społecznego. Póki co, całym sercem i zaangażowaniem staramy się tworzyć wspólnie z nauczycielami, rodzicami i uczniami miłą, rodzinną atmosferę, w której nauczanie i twórcze działania owocują licznymi osiągnięciami dydaktycznymi i wychowawczymi.